Cebularz - lubelski przysmak

           Czym jest cebularz?

Jest to wywodzący sie z kuchni żydowskiej pszenny placek z dodatkiem cebuli i maku, sprzedawany na straganach w Lublinie już w XIX wieku. Z czasem pojawił się w calym regionie, od Kazimierz Dolnego po Zamość,  cieszac się niesłabnącą popularnością. W tej chwili jest niewątpliwie wizytówka Lublina i lubelszczyzny, a w 2014 roku został zarejesrowany w Unii jako produkt regionalny.

Nie ma nic lepszgo niż świeży cebularz na śniadanie.  W Lublinie cebularza można kupić prawie w każdej piekarni. Każda prawdziwa lubelska piekarnia zawsze będzie pachniała świeżym cebularzem. To jest nasza lubelska tradycja. Na szczęście można poczuć smak cebularza, nie odwiedzając Lublina. Wystarczy upiec sobie cebularza w domu i zaskoczyć znajomych nowym smakiem.

Przepis na cebularz lubelski

Ciasto.

50 g drożdży
1 łyżka cukru
500 g mąki
1 szklanka ciepłego mleka
1 jajko
2 łyżki soli
60 g masła

Farsz:

2 duże cebule
3 łyżki maku
1 łyżeczka soli
2 łyżki oleju

Wedle tradycji, cebulę musimy przygotować jeden lub dwa dni przed pieczeniem cebularzy. Cebulę kroimy w średniej grubości kostkę i sparzamy we wrzątku ok. 1-2 minuty. Po sparzeniu, gorącą cebulę mieszamy z makiem, solą i olejem. Przekładamy do szczelnego naczynia i po wyschnięciu wstawiamy do lodówki.
Na następny dzień, kiedy cebula pięknie się przegryzie, wyrabiamy ciasto.
Drożdże wymieszamy z cukrem, 2 łyżkami mąki i 1/2 szklanki mleka. Pozostawiamy do wyrośnięcia.  Rozpuszczamy masło z resztą mleka. Wyrośnięty zaczyn drożdżowy mieszamy z rozpuszczonym masłem i mlekiem, a następnie dodajemy do mąki i soli. Jajko roztrzepujemy i dodajemy do ciasta. Ciasto wyrabiamy ok 15 minut i zostawiamy do wyrośnięcia ok. 60-90 minut.
Formujemy placki ok. 15 cm średnicy i układamy na lekko wysmarowanej olejem blasze. Na srodek placków ukladamy przyfotowany farsz cebulowy, pozostawiając po 1,5 cm brzegi. Czekamy ok 60 minut zeby ciasto jeszcze wyrosło.
Pieczemy ok. 20-25 minut w temperaturze 185°c do uzyskania złotego koloru.
Cebularze można jeść na ciepło z masłem, ale doskonałe są też na zimno.
Placek utrzymuje świeżość nawet 2 dni. Smacznego.

Zabytkowy cmentarz lubelski przy ul. Lipowej

                 1 listopada, czyli dzień "Wszystkich Świętych" ustanowiony zostal przez Papierjza Grzegorza IV w IX wieku i od tego czasu jest obchodzony. Tradycje, związane z tym świętem zmieniały się przez wieki, ale aż do początków XX wieku w tym dniu szczególnie traktowani byli żebracy przesiadujący najczęściej pod kościołami. Byli oni obdarowywani małymi chlebkami, specjalnie na ten dzień wypiekanymi przez gospodynie, a w niektórych rejonach Polski także mięsem i serami. Zwyczajem było także urządzanie na cmentarzach uroczystości zwanych "dziadami",kiedy to wywoływano dusze zmarłych, jedzono i śpiewano. Zwyczaj ten został opisany przez Adama Mickiewicza w "Dziadach". Innym ciekawym zwyczajem towarzyszącym temu świętu było palenie, na rozstajach dróg, ognisk. Na początku XVII wieku, zwyczaj palenia ognia przeniesiono na groby, zapalając świece symbolizujące pamięć o bliskich, którzy odeszli.

źródło

               Do XVIII wieku, zmarych grzebano na cmentarzach przykościelnych lub w kryptach, w samym kościele, ale tego zaszczytu mogli dostąpić zamożni znani w mieście zmarli.
Pod koniec XVIII wieku zaczęło brakować miejsc na cmentarzach przykościelnych, a także zaczęto obawiać się wybuchu epidemii związanej z grzebaniem zmarłych na przepełnionych cmentarzach.
Jako pierwsi w Polsce, z pomysłem przeniesienia cmentarzy poza grznice miasta wystąpili misjonarze warszawscy, tworząc nowy cmentarz, dziś znany wszystkim, jako "Powązki", uznawany za najwspanialszy w  Polsce zabytek sztuki nagrobnej.

               Lublin, dość szybko, dołączył do tego nurtu i już w 1792 roku został wydany nakaz przeniesienia wszystkich cmentarzy poza miasto.

Zabytki Lublina: Brama Krakowska

          Dzisiejszym wpisem chciałbym zapoczątkować cykl przybliżający Wam najważniejsze zabytki Lublina.

Chyba najbardziej znanym symbolem Lublina jest wybudowana w stylu gotyckim Brama Krakowska, która powstała razem z murami obronnymi w poł. XIV wieku, po najeździe Lublina przez Tatarów w 1341 roku.

Brama Krakowska. 

 

Widok od strony Krakowskiego Przedmieścia

       W I poł. XVI wieku Brama Krakowska została rozbudowana przez muratora Sebastiana Włocha, który dobudował przedbramie zakończone narożnymi wieżyczkami. Brama Krakowska była wielokrotnie niszczona pożarami.